نشریه مصباح شرودان، شماره ۸، زمستان ۱۴۰۱

بسم الله الرحمن الرحیم

در آستانه سال نو سخنی در باب هم دلی و کمک به یکدیگر خواهیم داشت ؛ هم محلی عزیز، هنگامی که حرف از پیشرفت روستا زده می شود کلماتی چون «نمی شود» و «نمی گذارند» همیشه حرف اول محافل بوده و هست!

اما آیا واقعا نمی‌شود؟ شاید چون خودمان نخواسته ایم قدمی برداریم. هر انسانی خواهان پیشرفت و اوج کمال است ، کاش خط مشی ذهن ما نیز همین بود .

تو می توانی اگر بخواهی و من هم هستم در کنارت برای کمک به تو! من که توانایی مالی، علمی و فکری دارم، با رفتارم، علمم، فکرم، و اندوخته‌ی مالیم در کنارت هستم و تردید نمی‌کنم در یاری رساندن به تو به دلیل این که وضعیت مالی ضعیف‌تری داری؛ یا اینکه روزی دچار بیماری اعتیاد بودی؛ و یا حتی اینکه رفتارت و افکارت و سخنت خلاف میل من است. بپذیریم که هر کس عقاید خود را دارد و بپذیریم که می‌توانیم به کمک همدیگر و با حفظ ارزش‌ها و با کنارگذاشتن فاصله‌ها مشکلات روستا را یکی پس از دیگری حل کنیم و آن زمان است که ترقی حاصل می‌شود.

یقینا همه‌ی خانواده‌های این روستا دوست دارند که برای خود و اطرافیانشان زندگی خوب و امن و بدون استرس و قابل احترامی بسازند و خانواده‌ای بسازند که جایگاه پیشرفت فرزندانی موفّق باشد. فرزندانی که مبادا روزی دست دوستی به اعتیاد دهند فرزندانی که مبادا روزی دست دوستی به ناهنجارهای اجتماعی دهند.

پس اگر همه با هم دست در دست هم دهیم می‌توانیم با ذهنیتی روشن و امیدوار و اراده‌ای مستحکم روستایمان را به محیطی سالم و امن و پیشرفته تر سوق دهیم.
به یادمان باشد هر چه به دنیا هدیه دهیم به خودمان بازمی‌گردد پس چه نیکوست که عشق و الفت و مهربانی را به دنیا و آدم‌هایش هدیه دهیم.

« سبحان ربانی »